Remco gathers all kinds of fragments on his I pad. At reguar intervals, he assembles and represents the shattered collection that he pulls behind him as an creation.
Working closely together with the exhibition space, a temple arises for the moment, the coincidence and status quo. Afterwards, all the parts fall back in a chaotic indefinability. In his work, Roes walks on a thin line between speech and silence, intention and coincidence, on the edge of meaningful work and useless residual space.
Spacial creation – railway track
When his grandfather passed away, he should have tidied up the railway track, which he had always played with as a child. He experienced his youth again, but at the same time he had to leave it behind him. At this moment, he found out about the art of ‘bricolage’. He followed up the whole process; He made a distinction between valuable and non-valuable things. The valuable things, like the train station, the tracks, were kept by his family. The non-valuable things, the waste as he called it, were kept by himself.
In a next step, he would make a selection of the objects he would keep and the ones he would throw away. He kept as much as he could fit in his van. From these objects, his collection arose. With these objects, he got to work. Roes did not build things, but he combined elements. He puts them down somewhere, or he hangs them up. He designs temporary spatial installations. In here he tried out different sizes and scales. Afterwards he photographed the creations. Since these were not lasting, the photographs were very important, because they were the only proof of existence. The train tracks were exhibited three times, in a different form.
The second project he discussed, was a chapel in Borgloon. The problem of Borgloon, was the lack of people going to church and a lot of churches were empty. He got a period of two months to work something out, but he started with observation of the environment. The idea of sacred place coincides with small trash, like small bottles, corkscrews…
Remco wanted to realize art in the church, without the church losing its value. He created meaning in this context. He tried to make the place more valuable. Photos and films were projected showing a meaningful arrangement. Out of chaos, order can arise.
Remco Roes verzamelt allerhande fragmenten op zijn pad. Met regelmatige intervals assembleert en representeert hij de versplinterde verzameling die hij achter zich sleurt in de vorm van een installatie. In nauwe samenspraak met de tentoonstellingsruimte ontstaat een tempel voor het moment, het toeval en de status quo. Daarna vallen de onderdelen terug in een chaotische onbestemdheid. Roes bewandelt in zijn werk de fijne lijn tussen spreken en zwijgen, intentie en toeval, op de rand van zinvolle arbeid en nutteloze restruimte.
Ruimtelijke installaties - treinbaan
Toen zijn grootvader overleed moest hij de spoorbaan afbreken/opruimen waar hij als kind altijd al mee had gespeeld. Hij beleefde zijn jeugd opnieuw maar moest deze tegelijkertijd ook afbreken. Op dit moment kwam hij achter de ‘kunst’ van bricolage. Het hele proces volgde hij op. Hij brak alles af, en verdeelde de stukken. Je kon duidelijk een onderscheid maken tussen de waardevolle en de niet waardevolle spullen. De waardevolle spullen zoals het treintoestel zelf, de spoorbanen werden bewaard door de familie. Maar de niet waardevolle objecten, de ‘rommel’ zoals hij het zelf verwoordde, hield hij bij. Achteraf ging hij selecteren welke objecten nu weldegelijk in de prullenmand zouden belanden en welke niet. Hij hield net zoveel bij als dat er in zijn busje zou passen. En daaruit bestond zijn verzameling. Met deze stukken ging hij dan ook aan de slag. Remco bouwt geen dingen maar hij combineert elementen en zet deze ergens mooi neer of hangt ze mooi op. Hij ontwerpt tijdelijke ruimtelijke installaties. Hierin speelt hij met groottes, en schalen. Achteraf fotografeerde hij de installaties. Aangezien deze niet bleven staan was het fotomateriaal zeer belangrijk want dit was het enige bewijs van het bestaan. De tentoonstelling van de treinbaan stelde hij 3 keer tentoon, dit 3 keer in een andere vorm.
Het tweede project dat hij besprak was een kapel in Borgloon. Het ‘probleem’ in Borgloon was dat de kerken snel leeglopen en er waren dan ook veel leegstaande kerken. Hij kreeg hiervoor twee maanden de tijd maar observeerde eerst de omgeving grondig. Wat hieruit opviel is dat het idee van de sacrale plaats op een banale manier samenkomt met prulletjes bijvoorbeeld kurkentrekkers, flesjes, etc.
Remco wou dus kunst in de kerk realiseren zonder dat de kerk zijn waarde verloor. Hij creëerde betekenis in deze context. En probeerde om de plaats terug meer waarde te laten krijgen. Er werden foto’s en films op sokkels geprojecteerd als zinvolle ordening. Door chaos kan orde ontstaan.
